ΕΦΕΤΕΙΟ ΣΠΦ – Τσάκαλος Χρήστος – Η κλεψύδρα της δικαιοσύνης

Δεν θέλουμε να ακρωτηριάσουμε το περιεχόμενο των δράσεων για τις οποίες δικαζόμαστε, εγκαταλείποντας στο δικαστήριο ένα μονόλογο των μαρτύρων κατηγορίας. Ούτε θέλουμε να αφήσουμε την δικογραφία να κάνει την αποκλειστική αφήγηση της ιστορίας της Σ.Π.Φ. Βρισκόμαστε εδώ για να ορθώσουμε τον δικό μας αντίλογο, να εκθέσουμε τις αντιφάσεις του συστήματος και να υπερασπίσουμε τις ενέργειές μας… και το αναρχικό αντάρτικο πόλης.

 

ΕΦΕΤΕΙΟ ΣΠΦ – Τσάκαλος Χρήστος – Η κλεψύδρα της δικαιοσύνης

 

“Απόσπασμα από την τοποθέτηση του μέλους της ΣΠΦ Τσάκαλου Χρήστου στο εφετείο στην αρχή της συνεδρίασης της Παρασκευής 2 Δεκεμβρίου”

 

Πριν ξεκινήσω, θα διαβάσω ένα μικρό απόσπασμα.

“Το δικαστήριο, έμοιαζε με πραγματικό φρούριο, που είχε κατασκευαστεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό, έναντι ενός υπέρογκου ποσού. Περιμετρικά υπήρχε ένας ψηλός τείχος από μπετόν, συρματοπλέγματα, ενώ τα παράθυρα ήταν σφραγισμένα. Η κινητοποίηση της αστυνομίας ήταν πρωτοφανής. Μέσα στην αίθουσα βρίσκονταν αστυνομικοί με πολιτικά, έξω ήταν σταθμευμένο αυτοκίνητο με άντρες της Μονάδας καταστολής, ενώ όσοι ήθελαν να παρακολουθήσουν την δίκη, περνούσαν από ειδικούς αστυνομικούς ελέγχους πριν μπουν στην αίθουσα. Οι αρχές κρατούσαν τα στοιχεία τους, ενώ ακόμα και οι δικηγόροι ήταν υποχρεωμένοι να υποστούν έλεγχο κατά την είσοδό τους.”

Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, κάποιος θα θεωρούσε ότι είναι μία συνοπτική περιγραφή της δικαστικής αίθουσας που βρισκόμαστε σήμερα. Κι όμως είναι η περιγραφή του Ανώτατου Δικαστηρίου της Στουτγάρδης στην Γερμανία, το οποίο διαμορφώθηκε ειδικά για να δικάσει την γερμανική επαναστατική οργάνωση RAF. Μία δίκη που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως “δίκη-τέρας”, για τις συνθήκες μέσα στις οποίες πραγματοποιήθηκε, καθώς όπως έγραφε το περιοδικό Spiegel “μία τέτοια ατμόσφαιρα, ενός δικαστηρίου σε ειδικές συνθήκες, προεξοφλούσε την καταδίκη των κατηγορουμένων, αφού δημιουργούσε εξαρχής ένα κλίμα πίεσης και εμφάνιζε τους κατηγορούμενους εξαιρετικά επικίνδυνους, άρα και ένοχους”.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλές περιπτώσεις στην διάρκεια αυτών των έξι χρόνων που δικαζόμαστε ως Σ.Π.Φ., που αποδείχθηκε ότι συγκεκριμένοι δικαστές, ακολουθούσαν σαφείς εντολές της πολιτικής εξουσίας, δίκες χωρίς την παρουσία κατηγορουμένων, παύση δικηγόρων της επιλογής μας, διαδικασίες fast track με ανάγνωση χιλιάδων σελίδων αναγνωστέων εγγράφων σε μία ώρα, με καθοδήγηση μαρτύρων κατηγορίας, με παρεμπόδιση της δημοσιογραφικής κάλυψης της δίκης… Θα σταθώ όμως σε ένα άλλος σημείο…

Στην αρχή αυτής της δίκης, θέσαμε ένα αίτημα.

Να μην καταγράφονται τα στοιχεία της ταυτότητας όσων επιθυμούν να παρακολουθούν την δίκη.

Με λίγα λόγια να σταματήσει το φακέλωμα συντρόφων και φίλων, το οποίο δημιουργεί λίστες υπόπτων για την αστυνομία και τροφοδοτεί σενάρια δημοσιογράφων που στοχοποιούν συγκεκριμένους ανθρώπους.

Το δικαστήριο αυτό αναγνώρισε ότι το φακέλωμα των στοιχείων, παραβιάζει τον δημόσιο χαρακτήρα της δίκης και αποφάσισε οι ταυτότητες να επιδεικνύονται, αλλά να μην καταγράφονται τα στοιχεία.

Φαίνεται όμως, πως κάποιες αστυνομικές πρακτικές λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο. Όσοι έρχονται σε αυτήν την δίκη, εξακολουθούν να θεωρούνται ύποπτοι και να στοχοποιούνται.

Λίγες μέρες μετά την βομβιστική επίθεση στο σπίτι της εισαγγελέως Γ. Τσατάνη απ’ την Σ.Π.Φ. για τους λόγους που αναφέρονται στην προκήρυξη, εμφανίστηκε δημοσίευμα στις 20 Οκτωβρίου της συνεργάτιδας της αστυνομίας Μ. Καραμήτρου, το οποίο φωτογράφιζε έναν συγκεκριμένο φίλο, λέγοντας ότι συνεργάζεται μαζί μας στον σχεδιασμό επιθέσεων. Μάλιστα ανέφερε συγκεκριμένα “το άτομο αυτό, μπορεί να παρακολουθεί τις δίκες της Συνωμοσίας με ό,τι αυτό σημαίνει για συνεννοήσεις που μπορεί να γίνονται”.

Άρα ο χώρος του δικαστηρίου, είναι μία κόκκινη ζώνη, που σύμφωνα με την αστυνομικοδημοσιογραφική οπτική, θα έπρεπε να υπήρχε απαγορευτικό για κάποιους φίλους. Κι όποιος σπάει αυτό το απαγορευτικό, μπορεί να μπει σε μία λίστα υπόπτων.

Παράλληλα με αφορμή τα όσα ειπώθηκαν την τελευταία φορά, σχετικά με τον αριθμό και την συχνότητα των συνεδριάσεων, να τονίσω ότι τα δικαστήρια και ο χρόνος δεν είναι δύο έννοιες ασύνδετες.

Όπως έχει γραφτεί, τα δικαστήρια παράγουν το δίκιο της εξουσίας, αλλά ανάλογα με την στάση των κατηγορουμένων παράγεται και η μνήμη του αγώνα.

Όπως είπα και στην αρχή, όλοι εμείς που έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη και στηρίζουμε την αναρχική οργάνωση Σ.Π.Φ., βρισκόμαστε απ’ το 2011 σε έναν ατελείωτο δικαστικό μαραθώνιο. Είμαστε ήδη καταδικασμένοι ο καθένας μας με 200 και 300 χρόνια φυλακής. Αυτή είναι μία ακόμα παραδοξότητα του δικαστικού συστήματος που στις ποινές του, προβλέπει ότι αυτές θα συνεχιστούν και στην μετά θάνατον ζωή.

Σίγουρα λοιπόν εμείς θα έπρεπε να ήμασταν οι πρώτοι, που θα θέλαμε να τελειώσουν πιο γρήγορα οι δίκες. Και ο λόγος μας έχει μία ξεχωριστή βαρύτητα, καθώς δεν υπάρχει καμία άλλη περίπτωση που να δικάζονται άνθρωποι έξι συνεχόμενα χρόνια.

Όμως δεν θέλουμε να ακρωτηριάσουμε το περιεχόμενο των δράσεων για τις οποίες δικαζόμαστε, εγκαταλείποντας στο δικαστήριο ένα μονόλογο των μαρτύρων κατηγορίας. Ούτε θέλουμε να αφήσουμε την δικογραφία να κάνει την αποκλειστική αφήγηση της ιστορίας της Σ.Π.Φ.

Βρισκόμαστε εδώ για να ορθώσουμε τον δικό μας αντίλογο, να εκθέσουμε τις αντιφάσεις του συστήματος και να υπερασπίσουμε τις ενέργειές μας… και το αναρχικό αντάρτικο πόλης.

Επειδή ειπώθηκε στην προηγούμενη συνεδρία, ότι υπάρχουν πιέσεις για επιτάχυνση του εφετείου, φαίνεται πως κάποιοι δυσαρεστούνται που η ιστορία, μπορεί και γράφεται εκτός του πλαισίου της εξουσίας, ακόμα και μέσα στο δικαστήριο. Έτσι θέλουν να τελειώνουν. Γιατί πως αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι κάποιοι τώρα νοιάζονται για την “γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης”, την ίδια στιγμή που εδώ και πέντε χρόνια, δεν έχουν ορίσει πρωτόδικη δίκη για την πρώτη απόπειρα απόδρασης της Σ.Π.Φ. τον Δεκέμβρη του 2011. Ο λόγος είναι απλός.

Θέλουν να τελειώσει το εφετείο, ώστε να μας διασκορπίσουν με εκδικητικές μεταγωγές, ενώ παράλληλα διατηρώντας στο αρχείο μία υπόθεση του 2011 χωρίς να δικαστεί, μας κρατούν σε μία διαρκή ομηρία.

Αφού πλέον δεν υπάρχουν θανατικές ποινές, το δικαστικό σύστημα δολοφονεί με το σταγονόμετρο.

Υποθέσεις που για χρόνια κρατιούνται στα συρτάρια, εμφανίζονται ξαφνικά πριν από κάποια άδεια κρατουμένου ή κάποια αναστολή.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του φίλου μας Σπύρου Δραβίλα που αυτοκτόνησε πριν την εισβολή των ΕΚΑΜ στον Βόλο, στην υπόθεση που τα ΜΜΕ αποκάλεσαν “οι ληστές του Διστόμου”.

Από το 2013, κι ενώ είχε πάρει τις δύο πρώτες άδειες απ’ την φυλακή, του εμφανίστηκε ξαφνικά μία ξεχασμένη δικογραφία του 2007, με αποτέλεσμα να του κοπούν οι άδειες. Χαρακτηριστική περίπτωση, αλλά όχι εξαίρεση. Είναι μια συνηθισμένη ιστορία μέσα στις φυλακές. Δεκάδες ή και εκατοντάδες άνθρωποι κρατούνται σε μία διαρκή κατάσταση ομηρίας από κάποια ξεχασμένη δικογραφία, που πάντα εμφανίζεται λίγο πριν την έξοδο απ’ την φυλακή.

Απ’ την μία λοιπόν πιέσεις για να μην χάνονται οι συνεδρίες του εφετείου μας, κι απ’ την άλλη δικογραφίες που “ξεχνιούνται” σε ανακριτικά γραφεία, όπως ξεχνιέται και η ελευθερία για τους κρατούμενους.

Αν η εξουσία θέλει οι δίκες της Σ.Π.Φ. να γίνονται κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς δικηγόρους, με μάρτυρες κατηγορίας που αποστηθίζουν καταθέσεις και χωρίς κατηγορούμενους, όπως είχε προταθεί με την εφαρμογή της τηλεδιάσκεψης, τότε ας έχει τουλάχιστον την τιμιότητα, να αποδεχτεί ότι σκοπός της είναι η εξόντωση όσων την αμφισβήτησαν.

Εμείς θα παραμείνουμε συνεπείς, ενάντια στον εκβιασμό του χρόνου, στηρίζοντας την Σ.Π.Φ. και τον αναρχικό αγώνα τώρα και για πάντα.

About Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές 168 Articles
Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές sapk@espiv.net

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*