Τοποθετήσεις του Νίκου Μαζιώτη στο εφετείο του ΕΑ, στην υπόθεση για την ένοπλη επίθεση στα ΜΑΤ

Τοποθετήσεις του Νίκου Μαζιώτη στο εφετείο του ΕΑ, στην υπόθεση για την ένοπλη επίθεση στα ΜΑΤ

1η τοποθέτηση

H ένοπλη επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα εναντίον των αστυνομικών των ΜΑΤ στα Εξάρχεια ήταν από τις σημαντικότερες ενέργειες της οργάνωσης. Ηταν μια νόμιμη πολιτικά και κοινωνικά ενέργεια ως αντίποινα στη δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους αστυνομικούς Κορκονέα και Σαραλιώτη, δολοφονία η οποία έγινε στις 6 Δεκεμβρίου 2008.

Αυτή η δολοφονία ήταν αποτέλεσμα της όξυνσης της αστυνομικής βίας τα τελευταία χρόνια που διαμορφώθηκε μέσα στις συνθήκες της έντασης των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων της εποχής και του πολέμου κατά της «τρομοκρατίας» την ίδια περίοδο.

Ιδιαίτερα πήρε ακόμα μεγαλύτερος διαστάσεις το διάστημα από την άνοιξη του 2007, όπου υπήρχαν σφοδρές συγκρούσεις και επεισόδια στο κέντρο της Αθήνα μεταξύ φοιτητών, νεολαίων και αναρχικών με τις διμοιρίες των ΜΑΤ, σε διαδηλώσεις που γίνονταν ενάντια σε νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας που προωθούσε την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης.

Ο τότε υπουργός δημοσίας τάξης Βύρων Πολύδωρας ο οποίος όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του αποκάλεσε ειλικρινώς τους αστυνομικούς ως «πραιτοριανούς», όταν γίνονταν αυτές οι ταραχές και μετά από επιθέσεις αναρχικών στα αστυνομικά τμήματα Εξαρχείων και Παπάγου, είχε δηλώσει ότι «οι αστυνομικοί έχουν ευαίσθητο νευρικό σύστημα» και μπορούν να τραβήξουν όπλο.

Ουσιαστικά έδινε έμμεσα το πράσινο φως να κάνουν χρήση πυρών οι αστυνομικοί εναντίον άοπλων διαδηλωτών, νεολαίων και αναρχικών.  Την ίδια εποχή υπήρχε ένα κλίμα από το κράτος και το υπουργείο Δημοσίας Τάξης που με δηλώσεις του ιδίου του τότε υπουργού και αστυνομικών συνδικαλιστών προωθούσαν την εκκαθάριση των Εξαρχείων από τους αναρχικούς, μιλώντας για το άβατο των Εξαρχείων για το κράτος.

Μια παρόμοια συζήτηση και κόντρα υπάρχει και τώρα ανάμεσα στην κυβέρνηση Σύριζα και στην αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ. Ο Επαναστατικός Αγώνας είχε προειδοποιήσει, τον Απρίλιο του 2007, όταν γάζωσε το 2ο αστυνομικό τμήμα Ν. Ιωνίας στον Περισσό, ότι η όξυνση της αστυνομικής βίας τότε θα κατέληγε σε νεκρό από πυρά αστυνομικών και ότι σε αυτή την περίπτωση θα απαντούσε με τον ίδιο τρόπο.  Πράγματι, η όξυνση της αστυνομικής βίας ενάμιση χρόνο αργότερα κατέληξε ως γνωστόν στην αψιμαχία ενός πληρώματος περιπολικού με μερικούς νεολαίους της  οδού Μεσολογγίου στα Εξάρχεια και ολοκληρώθηκε με την δολοφονία του νεαρού Γρηγορόπουλου από τους «γενναίους» Κορκονέα και Σαραλιώτη.

Ο Επαναστατικός Αγώνας συνεπής με την προειδοποίηση που είχε κάνει, όταν γάζωσε το 2ο αστυνομικό τμήμα Ν. Ιωνίας στον Περισσό, προχώρησε στις επιθέσεις εναντίον των ΜΑΤ αρχικά στην Κοκκινοπούλου στου Ζωγράφου, ως πρόβα τζενεράλε, και κατόπιν στα Εξάρχεια, στις 5 Ιανουαρίου 2009, στο σημείο Κουντουριώτη και Ζαΐμη όπου υπήρχε στατική φύλαξη από τρεις αστυνομικούς των ΜΑΤ.

Η ενέργεια αυτή, εκτός από τα απτά αποτελέσματά της, έναν σοβαρά τραυματισμένο αστυνομικό των ΜΑΤ που από τύχη γλίτωσε τη ζωή του, με τους δύο συναδέλφους του να κοιτάνε να σώσουν τη ζωή τους και τους υπόλοιπους συναδέλφους τους ανήμπορους να τους βοηθήσουν ή να καταδιώξουν τα μέλη του ΕΑ, έχει ευρύτερη πολιτική σημασία.

Η πολιτική σημασία αυτής της ενέργειας δεν περιορίζεται απλώς και μόνο σε μια ενέργεια αντιποίνων για μια δολοφονία αλλά ήταν πολύ μεγαλύτερη.

Ο Επαναστατικός Αγώνας ερμηνεύοντας τα σημάδια των καιρών, όπως το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2007 με το σπάσιμο της φούσκας των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων, κρίση η οποία διεθνοποιήθηκε με την κατάρρευση της Leaman Brothers τον Σεπτέμβριο του 2008 και με δεδομένη την επισφαλή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας λόγω του υψηλού χρέους, προέβλεψε μια περίοδο αναταραχών, μια περίοδο κλυδωνισμού του καθεστώτος στην Ελλάδα αφού οι ελληνικες κυβερνήσεις, καθώς η χώρα έμπαινε στη δίνη της κρίσης ήδη από το 2009, θα αναγκάζονταν να πάρουν μέτρα που θα προκαλούσαν την κοινωνική απονομιμοποίηση του συστήματος.

Ουσιαστικά ο Επαναστατικός Αγώνας προέβλεψε από το 2009 την εποχή τν μνημονίων και των πολιτικών με συνταγή ΔΝΤ που θα επιβάλλονταν στη χώρα.

Αυτή η περίοδος όπου το σύστημα βρίσκεται σε κρίση, κρίση οικονομική, κρίση του πολιτικού συστήματος της αντιπροσωπευτικής  δημοκρατίας, κρίση εμπιστοσύνης και νομιμοποίησης στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας, αυτή η περίοδος ανοίγει, κατά την άποψή μας, μια ευκαιρία να επιχειρηθεί η ρήξη με το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, να επιχειρηθεί μια μια επαναστατική απόπειρα εφόσον διαμορφωνόταν μια ισχυρή οργανωμένη πολιτική επαναστατική δύναμη, ένα επαναστατικό κίνημα το οποίο θα μπορούσε με την χρήση του ενόπλου αγώνα να ανατρέψει το κεφάλαιο και το κράτος.

Η εξέγερση του Δεκεμβρίου το 2008, η μεγαλύτερη νεολαιίστικη εξέγερση στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και ίσως στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, εξέγερση που ήταν απάντηση στη δολοφονία Γρηγοροπουλου, έφερε σε δύσκολη θέση το καθεστώς σε σημείο να σκεφτεί το ενδεχόμενο κήρυξης στρατιωτικού νόμου, απέδειχνε τις εκρηκτικές συνθήκες οργής που υπόβοσκαν στην ελληνική κοινωνία την ώρα που το καθεστώς ερχόταν αντιμέτωπο με την κρίση, πράγμα που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ένα επαναστατικό κίνημα για να ανατρέψει το καθεστώς.

Πριν την δολοφονία Γρηγορόπουλου από τους αστυνομικούς Κορκονέα και Σαραλιώτη, ο Επαναστατικός Αγώνας είχε σχεδιάσει μια στρατηγική ενέργεια έτσι ώστε να χτυπηθούν δομές και μηχανισμοί ή και πρόσωπα του οικονομικού και πολιτικού συστήματος που ήταν συνυπεύθυνοι για την κρίση και για τις πολιτικές αντιμετώπισής της. Το φθινόπωρο του 2008 είχε αποφασιστεί ήδη να χτυπηθεί με μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών το χρηματιστήριο Αθηνών, όμως μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου η οργάνωση αποφάσισε να αναβάλει αυτή την καμπάνια χτυπημάτων και να επιτεθεί στις κατασταλτικές δυνάμεις.

Ο Επαναστατικός Αγώνας στην προκήρυξη με την οποία ανέλαβε την ευθύνη για τις ένοπλες επιθέσεις κατά των αστυνομικών των ΜΑΤ δήλωσε ξεκάθαρα ότι μια προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος σε περίοδο κρίσης απαραίτητα θα περιλαμβάνει τον ένοπλο αγώνα για να εξουδετερωθούν οι δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος.

Η επίθεση της Οργάνωσης στους τρεις αστυνομικούς των ΜΑΤ στις 5 Ιανουαρίου 2009, που είχε ως αποτέλεσμα τον βαρύ τραυματισμό του ενός από αυτούς, την αδράνεια αντίδρασης των άλλων δυο καθώς και της υπόλοιπης διμοιρίας που στάθμευε λίγα μέτρα παραπέρα, στην οδό Μπουμπουλίνας, αποδείκνυε ότι λίγοι αγωνιστές, ανεκπαίδευτοι, με θέληση και αποφασιστικότητα, μπορούν να εξουδετερώσουν και να καταστήσουν ανίκανους προς αντίδραση τους πραιτωριανούς τους καθεστώτος, δηλαδή την αστυνομία.

Αυτό θα ήταν ένα χρήσιμο πολιτικό μάθημα στην περίπτωση που διαμορφωνόταν ένα επαναστατικό κίνημα το αμέσως επόμενο διάστημα, που θα χρησιμοποιούσε την ένοπλη δράση για να υπονομεύσει και να ανατρέψει το καθεστώς γενικότερα.

Φανταστείτε για παράδειγμα, τι θα γινόταν αν μέρος τουλάχιστον των χιλιάδων λαού που επανειλημμένα επιχείρησαν να καταλάβουν το κοινοβούλιο την περίοδο του α΄ μνημονίου, από το Μάιο του 2010 ως τον Φλεβάρη του 2012, αν διέθετε όπλα. Σε αυτή την περίπτωση, καμία αστυνομική δύναμη, καμία δύναμη των ΜΑΤ ή των ΕΚΑΜ δεν θα ήτα ικανή να σταματήσει έναν ένοπλο λαό αποφασισμένο να καταλάβει το κοινοβούλιο, το άντρο των πολιτικώμν δημίων του λαού, αυτών που είναι όργανα και υπηρέτες των ξένων και ντόπιων τοκογλύφων, των τραπεζών, των πολυεθνικών, των μηχανισμών του διεθνούς καπιταλισμού, όλων αυτών που επέβαλαν τα μνημονιακά προγράμματα που οδήγησαν στη γενικευμένη φτώχεια, εξαθλίωση και χιλιάδες νεκρούς πολίτες.

Ο Επαναστατικός Αγώνας μίλησε με την ενέργεια του αυτή για μια ένοπλη Αθηναϊκή Κομμούνα κατά παράδειγμα της Παρισινής Κομούνας του 1871, της πρώτης ένοπλης προλεταριακής επανάστασης.

Αυτή είναι στην πραγματικότητα η μεγάλη πολιτική σημασία αυτής της επίθεσης. Οτι μόνο με μια επανάσταση οι άνθρωποι, ο λαός , οι εργαζόμενοι θα απελευθερωθούν από τα δεσμά του κεφαλαίου και του κράτους και ότι η χρήση του ένοπλου αγώνα είναι απαραίτητη και αναγκαία για να νικηθούν τα σώματα ασφαλείας που προστατεύουν το κράτος και τους καπιταλιστές.

Η επίθεση της 5ης Ιανουαρίου 2009 ήταν σε μικρογραφία η επιβεβαίωση αυτής της θέσης και αυτή την πολιτική παρακαταθήκη αφήνουμε ως Επαναστατικός Αγώνας στην κοινωνία.

2η τοποθέτηση

Βασικός ρόλος της αστυνομίας και των σωμάτων ασφαλείας δεν είναι η ασφάλεια των πολιτών αλλά η ασφάλεια του κράτους και του κεφαλαίου.

Είναι η προστασία και η φύλαξη των μελών της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, η προστασία και φύλαξη επιχειρηματιών και πλουσίων, η προστασία και φύλαξη των κυβερνητικών στελεχών, του πρωθυπουργού, των υπουργών και των βουλευτών. Είναι η φύλαξη και προστασία των τεχνικών κλιμακίων της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, του ΕΜΣ, της Βελκουλέσκου, του Κοστέλο, του Ρέφερ, αυτών που είναι τα πραγματικά αφεντικά της χώρας. Είναι επίσης η φύλαξη και προστασία κρατικών και κυβερνητικών κτηρίων, του Μαξίμου, του κοινοβουλίου, πρεσβειών ξένων χωρών.

Ιδιαίτερα οι δυνάμεις των ΜΑΤ είναι ένα εξειδικευμένο αστυνομικό σώμα που ρόλο έχει την φύλαξη και προστασία των κρατικών κτηρίων, των υπουργείων, της βουλής, των τραπεζών, από διαδηλωτές και από οργισμένες αντιδράσεις κοινωνικών και λαϊκών κομμάτων που αντιδρούν στην πολιτική του κράτους και τα κυβέρνησης.

Όταν γίνονταν οι ταραχές και οι συγκρούσεις χιλιάδων διαδηλωτών τη διετία 2010-2012 εναντίον του α’ μνημονίου, όταν επανειλημμένα χιλιάδες λαού προσπαθούσαν να εισβάλουν στο κοινοβούλιο, όχι μόνο τα ΜΑΤ αλλά όλες οι αστυνομικές υπηρεσίες συμμετείχαν στην καταστολή αυτών των μαζικών λαϊκών αντιδράσεων: ΥΑΤ,ΥΜΕΤ, ομάδα ΔΙΑΣ, ομάδα ΔΕΛΤΑ. Οι αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ έπεφταν με τις μηχανές τους πάνω σε διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος. Αυτός είναι ο διαχρονικός ρόλος της αστυνομίας και των σωμάτων ασφαλείας. Η προστασία του καθεστώτος οργανωμένη εκμετάλλευσης του κεφαλαίου, η μονοπώληση της βίας και της απονομής «δικαιοσύνης»  από το κράτος. Και τον ίδιο ρόλο έχει και η «δικαιοσύνη».

Αντικειμενικά ο ΕΑ χρησιμοποίησε τη λιγότερη δυνατή βία απέναντι σε ένα καθεστώς όπως αυτό το οποίο υπερασπίζονται αστυνομία και «δικαιοσύνη», το οποίο ευθύνεται για τη σημερινή αθλιότητα, τη γενικευμένη φτώχεια, την μαζική ληστεία που διαπράττεται από το κεφάλαιο, τις τράπεζες, τις μεγάλες επιχειρήσεις εναντίον του λαού και των πολιτών, όπως επίσης ευθύνεται για τους χιλιάδες θανάτους πολιτών – πάνω από 4.000 από το 2010 και μετά- που προκλήθηκαν από τις πολιτικές τους κράτους, τα μνημόνια.

Αν θέλουμε λοιπόν να συγκριθούμε στο ποιος απαξιώνει σε μαζική κλίμακα την ανθρώπινη ζωή, ποιος προκαλεί μαζική και γενικευμένη ανασφάλεια στους πολίτες, ποιος διαπράττει μαζική κλοπή και ληστεία εις βάρος του λαού με τα μνημόνια, αυτός δεν είναι ο ΕΑ, αυτοί είστε εσείς, το κράτος και το καθεστώς που υπερασπίζεστε. Και αναφέρομαι στον θεσμικό σας ρόλο ως δικαστές, γιατί με τις πράξεις και τις αποφάσεις σας έχετε συνεργήσει στη μαζική απαξία της ανθρώπινη ζωής και στην καταπάτηση του έννομου αγαθού της ασφάλειας των πολιτών που υποτίθεται πως υπερασπίζεστε.

Όταν είχαμε τοποθετηθεί στο α’ δικαστήριο για την επίθεση του ΕΑ εναντίον των αστυνομικών των ΜΑΤ, η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα είχε απαντήσει στην ένσταση του εισαγγελέα κ. Λιόγα για το ότι πυροβόλησε η οργάνωση έναν νεαρό αστυνομικό που δεν είχε την ευκαιρία να αμυνθεί, ότι οι δικαστές είναι υπεύθυνοι για το θάνατο χιλιάδων που αυτοκτόνησαν λόγω χρεών, λέγοντας ότι «αν η τράπεζα περνούνε τη θηλιά στο λαιμό χιλιάδων δανειοληπτών , οι δικαστές κλωτσάνε το σκαμνί». Γιατι οι κατασχέσεις των περιουσιών χιλιάδων  πολιτών από τις τράπεζες γίνονταν με δικαστικές αποφάσεις όπως και οι πλειστηριασμοί.

Είσαστε εσείς οι δικαστές που με δικές σας αποφάσεις βγάλατε το μνημόνιο ως νόμιμο και συνταγματικό, βγάλατε νόμιμη τη μαζικότερη κοινωνική ληστεία που υφίσταται ο τόπος σήμερα.

Βγάλατε νόμιμη και συνταγματική τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση των φόρων, την κατάσχεση των περιουσιών του λαού από τις τράπεζες, βγάλατε νόμιμη και συνταγματική την ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας και δημόσιων αγαθών, να τα πάρουν οι πλούσιοι επιχειρηματίες.  Για ποιο λοιπόν αγαθό ασφαλείας μπορείτε να επικαλείστε, να επικαλείται το κράτος, όπου με τις αποφάσεις σας προκαλέσατε φτώχεια γενικευμένη, χιλιάδες αστέγους να κοιμούνται στους δρόμους, στα παγκάκια, κάτω από γέφυρες, όταν το νόμιμο και συνταγματικό μνημόνιό σας προκάλεσε ήδη μερικές χιλιάδες νεκρούς;

Αντίθετα εσείς οι δικαστές την περίοδο του β’ μνημονίου το 2013-14 βγάζατε παράνομες και καταχρηστικές όλες τις απεργίες εργαζομένων που γίνονταν ενάντια στις μνημονικές πολιτικές των κυβερνήσεων, βοηθώντας τις κυβερνήσεις στην επιστράτευση των απεργών και ουσιαστικά στην καταστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι σε αυτόν το τόπο υποφέρουν από τη φτώχεια, είστε εσείς οι δικαστές που συμφώνησε η κυβέρνηση Σύριζα να πάρετε πίσω ένα μέρος των περικοπών που έχετε υποστεί τα τελευταία χρόνια.

Υπάρχουν ταξικά και κοινωνικά κριτήρια στο τρόπο απονομής της «δικαιοσύνης» όσον αφορά την αξία της ανθρώπινης ζωής, γιατί στο σύστημα που υπηρετείτε δεν είμαστε όλοι ίσοι στην πράξη και δεν έχουν όλες οι ανθρώπινες ζωές την ίδια αξία. Και αυτό το έχετε αποδεχτεί σε πολλές αποφάσεις όπου έχουν βγάλει «λάδι» αστυνομικούς που δολοφονούν άοπλους πολίτες, νεολαίους, διαδηλωτές, μετανάστες.

Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα:

Άνδρες των ΜΑΤ που είχαν ξυλοκοπήσει μέχρι θανάτου στις 16-11-1980 δυο διαδηλωτές, τους Ιάκωβο Κουμή και Σταματίνα Κανελλοπούλου, σε διαδήλωση που είχε απαγορευτεί να πάει στην πρεσβεία των ΗΠΑ από την κυβέρνηση Ράλλη, απαλλάχτηκαν από την “δικαιοσύνη” το 1988.

Ο αστυνομικός Αθ. Μελίστας που σκότωσε τον 15χρονο Καλτεζά σε επεισόδια στις 17-11-1985, απαλλάχτηκε από τη “δικαιοσύνη” το 1990.

Ο αστυνομικός της τροχαίας Δημήτριος Τρίμης που σκότωσε τον Ρομά Τάσο Μουράτη το 1996 στη Λιβαδειά σε εξακρίβωση στοιχείων, ο αστυνομικός Κυριάκος Βαντούλης που σκότωσε το 17χρονο Σέρβο Μάρκο Μπουλάτοβιτς στη Θεσσαλονίκη που τον θεώρησε ύποπτο κλοπής, ο αστυνομικός Ατματζίδης που σκότωσε τον Νίκο Λεωνίδη το 2000 στη Θεσ/νικη τη στιγμή που του είχε περάσει τις χειροπέδες και του πίεζε την κάνη του όπλου στο στήθος, ο αστυνομικός της ομάδας Ζ Τιλιανάκης που σκότωσε στο  Ζεφύρι το 2001 τον Ρομά Μαρίνο Χριστόπουλο γιατί δεν σταμάτησε σε μπλόκο για εξακρίβωση στοιχείων. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η “δικαιοσύνη” τους έριξε στα μαλακά με μικρές ποινές με αναστολή.

Σε μια άλλη περίπτωση το 2003 στο Ηράκλειο Κρήτης, όταν αστυνομικοί των ΤΑΕ σκότωσαν τον Ηρακλή Μαραγκάκη γιατί δεν σταμάτησε σε μπλόκο, αρχικά είχαν καταδικαστεί σε ισόβια, όμως στο εφετείο η κατηγορία μετατράπηκε σε ανθρωποκτονία από αμέλεια και αποφυλακίστηκαν με αναστολή.

Πριν ένα χρόνο δικαστήριο που δίκασε αστυνομικούς της ομάδας ΟΠΚΕ που είχαν σκοτώσει το 2010 τον Αλβανό Νικόλα Τόντι με 9 σφαίρες, από λάθος γιατί τον είχαν περάσει για αυτόν που καταδίωκαν, έπεσαν και αυτοί στα μαλακά με μικρές ποινές με αναστολή και μάλιστα με εισήγηση του εισαγγελέα είχε ριχτεί ως ένα βαθμό και στο νεκρό η ευθύνη κάνοντας λόγο για «συγκλίνουσα αμέλεια».

Πιο πρόσφατα, μερικούς μήνες πριν, ένα δικαστήριο έριξε στα μαλακά με ποινές με αναστολή τους δεσμοφύλακες που είχαν σκοτώσει στο ξύλο στις φυλακές τον Αλβανό κρατούμενο Καρέλι ο οποίος είχε σκοτώσει ένα δεσμοφύλακα στις φυλακές.  Οι λειτουργοί της «δικαιοσύνης» είχαν μετατρέψει την κατηγορία σε βαριές σκοπούμενες σωματικές βλάβες από τις οποίες όμως δεν προκλήθηκε ο θάνατος του κρατουμένου, ενώ στην πραγματικότητα πρώτα τον βασάνισαν οι δεσμοφύλακες του Μαλανδρίνου, ακολούθως οι αστυνομικοί του τμήματος Ιτέας και τον αποτελείωσαν οι δεσμοφύλακες της Νιγρίτας.

Αυτές είναι ενδεικτικά κάποιες περιπτώσεις όπου αποδεικνύουν ότι όταν οι αστυνομικοί διαπράττουν εγκλήματα καλύπτονται από τους δικαστές και αυτό το γνωρίζουν. Την πρώτη φορά που είχαμε τοποθετηθεί για την επίθεση του ΕΑ στο α’ δικαστήριο το 2012, είχα αναφερθεί στην εκδίκαση της υπόθεσης των βασανιστηρίων με φάλαγγα από αστυνομικούς, μεταναστών στο τμήμα του Αγ. Παντελεήμονα.  Με εισήγηση του εισαγγελέα της έδρας η κατηγορία κατά των αστυνομικών είχε μετατραπεί από κακούργημα σε πλημμέλημα και οι βασανιστές είχαν πέσει στα μαλακά.

Σε άλλες περιπτώσεις αστυνομικής βίας, η “δικαιοσύνη” έχει κάνει τα στραβά μάτια, όπως στην περίπτωση των απαγωγών των Πακιστανών το 2005 από μέλη μυστικών υπηρεσιών, στην υπόθεση του ξυλοδαρμού του Κύπριου φοιτητή από άνδρες της κρατικής ασφάλειας στη Θεσ/νικη το 2006 ή στην περίπτωση όταν αστυνομικός των ΜΑΤ χτύπησε με πυροσβεστήρα στο κεφάλι τον διαδηλωτή Καυκά τον Μάιο του 2011 σε διαδήλωση ενάντια στο μνημόνιο. Μόνο ο Κορκονέας έχει καταδικαστεί και έχει κάτσει στη φυλακή μέχρι στιγμής, όμως χωρίς την κατακραυγή και την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 το δικαστήριο δεν θα λάμβανε τέτοια απόφαση. Και ας μην ξεχνάμε ότι ο συνάδελφός του και συνεργός στο φόνο Γρηγορόπουλου, ο Σαραλιώτης, έχει βγει από τη φυλακή.

Έτσι κρίνει η “δικαιοσύνη” του κράτους στη ζυγαριά την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Σε άλλες περιπτώσεις η “δικαιοσύνη” είτε κάνει τα στραβά μάτια ή συμπεριφέρεται με επιείκεια σε ευθύνες πολιτικών προσώπων όπως αυτές των υποκλοπών και της απαγωγής των Πακιστανών, είτε σε υποθέσεις διαφθοράς, απάτης, όπου κάποιοι πλουτίζουν με δημόσιο χρήμα, όπως οι υποθέσεις χρηματιστηρίου του 1999, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, της Siemens , του Βατοπεδίου.

Εσείς, το κράτος, υπερασπίζεστε το “δίκαιο” των ισχυρών.  Εμείς, ο ΕΑ, υπερασπιζόμαστε το δίκαιο του αδικημένου.  Μέσα στα πλαίσια αυτά, η επίθεση κατά των αστυνομικών  των ΜΑΤ ως αντίποινα για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου ήταν μια δίκαιη πράξη.