ΕΙΣΗΓΗΣΗ 2η: Η έμπρακτη αλληλεγγύη στα πλαίσια της επαναστατικής δράσης

ΕΙΣΗΓΗΣΗ 2η: Η έμπρακτη αλληλεγγύη

στα πλαίσια της επαναστατικής δράσης

Η όξυνση της καταστολής στην Ελλάδα εγκαινιάστηκε στις αρχές της προηγούμενης 10ετίας με την ψήφιση των 2 αντιτρομοκρατικών νόμων του 2001 και του 2004. Η καταστολή πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις στα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης – ιδιαίτερα μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου το 2010. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται η προσπάθεια δημιουργίας φυλακών τύπου Γ με σκοπό την πολιτική και όχι μόνο απομόνωση των πολιτικών κρατουμένων, οι οποίες καταργήθηκαν μετά την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων τον Μάρτη του 2015.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η σημερινή ένταση της κρατικής καταστολής όλα αυτά τα χρόνια είναι ανάλογη με την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου και της οικονομικής ελίτ η οποία με αφορμή την κρίση χρέους κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους , τους φτωχούς φτωχότερους. Και γι’ αυτό το λόγο η καταστολή έχει κεντρική πολιτική σημασία για την αναπαραγωγή του συστήματος με απώτερο σκοπό να εξαφανιστεί η απειλή της ανατροπής και της κοινωνικής επανάστασης. Και με βάση αυτή την αιχμή η καταστολή θα χτυπάει οποιαδήποτε δράση συνιστά απειλή της κοινωνικής ειρήνης και ιδιαίτερα την ένοπλη επαναστατική δράση, η οποία ανάγεται από το ίδιο το καθεστώς ως πρώτου βαθμού απειλή. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι στις ελληνικές φυλακές αυτή την περίοδο υπάρχουν δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι και φυλακισμένοι αγωνιστές. Και πολλοί παραπάνω είναι αυτοί οι οποίοι βρέθηκαν στη θέση του κατηγορούμενου φτάνοντας ακόμα και στο σημείο της ποινικοποίησης φιλικών, συντροφικών και προσωπικών σχέσεων. Πρόκειται ουσιαστικά για επίδειξη ισχύος των μηχανισμών καταστολής, σε μια επιχείρηση εκφοβισμού με στόχο την πολιτική και φυσική απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων.

Γι’ αυτό λοιπόν η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους και στους διωκόμενους συντρόφους/ισσες είναι μέρος του πολύμορφου αγώνα και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον κοινό αγώνα για την επανάσταση. Και οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που είναι αιχμάλωτοι του κράτους αποτελούν κομμάτι του κινήματος και είναι κομμάτι από εμάς, ανεξάρτητα από τα μέσα πάλης που επέλεξαν και για τα οποία βρίσκονται στην φυλακή, είτε είναι ο ένοπλος αγώνας και το αντάρτικο, είτε είναι συγκρουσιακές διαδηλώσεις, είτε επιθέσεις ενάντια σε συστημικούς στόχους, είτε δράσεις πολιτικής ανυπακοής και προπαγάνδας. Πρόκειται ουσιαστικά για επίδειξη ισχύος των μηχανισμών καταστολής, σε μια επιχείρηση εκφοβισμού με στόχο την πολιτική και φυσική απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι και οι επιλογές του αγώνα τους είναι μέρος του ευρύτερου αγώνα για την επανάσταση, για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του επαναστατικού κινήματος. Γι’ αυτό και η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική, αλλά αφορά στο σύνολο των πολιτικών κρατούμενων. Κριτήριο για την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου αποτελεί η αγωνιστική τοποθέτηση, η στάση του στο δικαστήριο και στη φυλακή, η συνέπεια μεταξύ της διαδρομής και της δράσης του πριν τη σύλληψη του αλλά και η στάση του μετά από αυτήν. Είναι αναπόφευκτο ότι η αλληλεγγύη καθορίζεται σε ένα μεγάλο βαθμό από την πολιτική στάση, την συνέπεια και τον λόγο των ίδιων των φυλακισμένων.

Πολλές φορές ως σήμερα έχουμε δει τα κριτήρια της αλληλεγγύης να διαμορφώνονται με γνώμονες όπως η πολιτική συγγένεια ή ταύτιση, οι προσωπικές φιλικές σχέσεις. Άλλες φορές ακόμα και η επιλογή των μέσων και των στόχων αποτελεί κριτήριο αλληλεγγύης. Φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να καταδικάζονται συγκεκριμένες ενέργειες του αντάρτικου πόλης, σε κάποιες περιπτώσεις απ’ αυτές υπήρξαν ακόμη και φαινόμενα αναπαραγωγής της καθεστωτικής λογικής περί προβοκατόρων και πρακτόρων. Για μας η μοναδική περίπτωση εξαίρεσης αλληλεγγύης είναι η κατάδοση ή καταδίκη μορφών πάλης.

Η αλληλεγγύη είναι η διάδοση του λόγου για τον οποίο βρέθηκαν στη φυλακή οι πολιτικοί κρατούμενοι και δεν έχει περιορισμούς ως προς τις μορφές που αυτή εκφράζεται, για παράδειγμα αντιπληροφόρηση, διαδηλώσεις, εμπρηστικές, καταδρομικές, βομβιστικές επιθέσεις.

Ωστόσο μας δημιουργεί έντονους προβληματισμούς ως προς το πώς μπορεί να εκδηλωθεί η έμπρακτη αλληλεγγύη στους διωκόμενους συντρόφους που έχουν περάσει στην παρανομία ξεφεύγοντας από ένα γενικό επίπεδο και περνώντας σε πιο πρακτικές μορφές γιατί εως τώρα σε πολλές περιπτώσεις έχουμε δει την αλληλεγγύη να εξαντλείται σε γενικές εξαγγελίες και κινήσεις αντιπληροφόρησης.

Εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι όλες οι αποκαλούμενες ως παράνομες από το καθεστώς μορφές δράσης, είναι μέρος του επαναστατικού κινήματος όπως έχει αποδείξει η ιστορική εμπειρία κι η παράδοση του. Απορρίπτουμε λοιπόν οποιοδήποτε διαχωρισμό μεταξύ μορφών πάλης, μαζικού ή ένοπλου αγώνα, απορρίπτουμε το δίπολο νομιμότητα ή παρανομία, αθωότητα ή ενοχή. Τέτοια δίπολα σαμποτάρουν τον αγώνα, καταφέρνουν να λειτουργήσουν διασπαστικά αποκόπτοντας την οποιαδήποτε προοπτική συσπείρωσης και δράσης, αποτρέπουν τη δημιουργία ενός πολύμορφου κινήματος. Χτίζουν αναχώματα που λειτουργούν ανασταλτικά ακόμα και στη διαμόρφωση κοινού πεδίου αγώνα, αποδυναμώνοντας τελικά την ισχύ της κοινής δυναμικής καταλήγουν σε διαχωρισμούς που εξυπηρετούν το κράτος για τη συνέχιση του «διαίρει και βασίλευε».

Δεν αντιλαμβανόμαστε τους πολιτικούς κρατούμενους ως θύματα της καταστολής γι’ αυτό η αλληλεγγύη μας δεν περιορίζεται σε επίπεδο ανθρώπινων δικαιωμάτων, ούτε καθορίζεται από το περιεχόμενο των δικογραφιών. Τους θεωρούμε συντρόφους που εξακολουθούν να αγωνίζονται μέσα από τις φυλακές.

Ένα κίνημα οφείλει να έχει συνείδηση, πως η υπεράσπιση των αιχμαλώτων του, των πολιτικών κρατούμενων και των διωκόμενων, είναι πρωταρχικό αξίωμα ζωτικής σημασίας για την ίδια του την ύπαρξη και την εξέλιξή του. Αντιλαμβανόμαστε, ότι η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους και διωκόμενους συντρόφους είναι μέρος του επαναστατικού κινήματος κι έχει άμεση σύνδεση με τον αγώνα έτσι οι δράσεις μας προωθούν όχι μόνο την υπεράσπιση των κρατουμένων απέναντι στην κρατική καταστολή αλλά είναι προωθητικές και για τον ίδιο τον αγώνα με στόχο την ανατροπή και την επανάσταση.

Αυτό που οριοθετεί την επαναστατική αλληλεγγύη από άλλες μορφές αλληλεγγύης είναι ότι συγκρούεται με τον πυρήνα της καθεστωτικής κυριαρχίας και της αστικής νομιμότητας, ότι συνδέει το εκάστοτε «ειδικό» ζήτημα με τα «γενικά» επίδικα του απελευθερωτικού εγχειρήματος. Ασφαλώς, η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους, συμπυκνώνει αντικαθεστωτική κριτική και δράση, καθώς, εκτός των προηγούμενων, αμφισβητεί ευθέως το κρατικό μονοπώλιο στη βία, το οποίο μαζί με την ατομική ιδιοκτησία αποτελούν τους βασικούς πυλώνες του συστήματος.

Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

Συνεχής αποδόμηση