Στις 16 Δεκεμβρίου δικάζομαι στο εφετείο Αθηνών, κατηγορούμενος για την απαλλοτρίωση της εθνικής τράπεζας στην οδό Σόλωνος τον Γενάρη του 2006 και για ακόμα 6 ληστείες τραπεζών, που έγιναν την περίοδο 2002-2006 στο κέντρο της Αθήνας. Ληστείες, που σύμφωνα με τους διωκτικούς μηχανισμούς διέπραξε η περιβόητη ομάδα των ‘’ληστών με τα μαύρα’’. Στην πραγματικότητα, η ομάδα αυτή είναι ένα δημιούργημα των κατασταλτικών μηχανισμών και των δημοσιογράφων, επιχειρώντας να δημιουργήσουν ένα μύθο περί μιας στρατιωτικού τύπου ομάδας που φοράει μαύρα ρούχα, φέρει βαρύ οπλισμό, χρησιμοποιεί χρονόμετρο και αποχωρεί από τις τράπεζες εντός λεπτού, πριν δηλαδή προλάβουν να έρθουν οι αστυνομικές δυνάμεις.
Όλα αυτά τα σενάρια, θα ξεκινήσουν από τη στιγμή που θα πέσει στα χέρια των ένστολων σκυλιών, τραυματισμένος βαρύτατα από σφαίρες, ο αναρχικός αγωνιστής Γιάννης Δημητράκης. Ο Γιάννης είναι σύντροφός μου στους κοινωνικoύς και ταξικούς αγώνες, αλλά και αδερφικός μου φίλος στη ζωή. Από εκείνη τη στιγμή, θα ξεκινήσει μια ανελέητη σεναριολογία από τα καθεστωτικά μέσα, για μια δήθεν ομάδα ληστών που κινείται στις παρυφές της τρομοκρατίας, για δήθεν επαναστατικά ταμεία που συντηρούνται από τις ληστείες και άλλες τέτοιες ανοησίες. Η παραπληροφόρηση και η τρομολαγνεία που ασκήθηκε από τα ΜΜΕ εκείνη την περίοδο, παίρνει ασύλληπτες διαστάσεις, όμοιες με τις δημοσιογραφικές υστερίες που ακολούθησαν τη σύλληψη των μελών της Ε.Ο. 17Ν το καλοκαίρι του 2002.
Τα σενάρια έδιναν και έπαιρναν, για τους ‘’αιμοσταγείς’’ ληστές που δήθεν κρύβονται πίσω από ενέργειες αντάρτικου πόλης, για τους ‘’αδίστακτους’’ που τόλμησαν να ανοίξουν πυρ στο κέντρο της Αθήνας, αδιαφορώντας για τους πολίτες. Όμως, όπως θα αποδειχθεί επανειλημμένα στα αστικά δικαστήρια τους, τίποτα από όλα αυτά δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Ο σύντροφος Γιάννης Δημητράκης, τελικά θα καταδικαστεί μόνο για την ληστεία στην οδό Σόλωνος (την ευθύνη της οποίας είχε εξ αρχής αναλάβει) και όχι για τις υπόλοιπες 6 που τον κατηγορούσαν, το σενάριο του επαναστατικού ταμείου θα καταρρεύσει σαν μηντιακό κατασκεύασμα και οι πυροβολισμοί θα αποδειχθεί πως προκλήθηκαν από τους αστυνομικούς.
Μετά τη σύλληψη του Γιάννη Δημητράκη θα ξεκινήσει ένα ανελέητο κυνήγι για να βρεθούν οι συνεργοί του. Διάφορα ονόματα συντρόφων φιγουράρουν στα δελτία ειδήσεων και άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την υπόθεση ‘’φωτογραφίζονται’’ ως ύποπτοι, μόνο και μόνο επειδή έχουν φιλικές και συντροφικές σχέσεις με τον συλληφθέντα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, πολλοί φίλοι και σύντροφοι θα οδηγηθούν στη ΓΑΔΑ, σαν ύποπτοι συμμετοχής στην εν λόγω ομάδα ‘’των ληστών με τα μαύρα’’, χωρίς φυσικά να έχουν την παραμικρή σχέση με την υπόθεση. Τελικά, μετά από μερικές μέρες θα ανακοινωθούν τα τελικά ονόματα που ‘’κληρωθήκαν’’ ως συνεργοί του Γιάννη. Πρόκειται για τους Μάριο και Σίμο Σεϊσίδη και τον Γρηγόρη Τσιρώνη. Οι φωτογραφίες μας θα ‘’διακοσμήσουν’’ για το επόμενο διάστημα το σύνολο των εφημερίδων και των τηλεοπτικών δελτίων, με πομπώδεις τίτλους περί αδίστακτών ληστών και τρομοκρατών.
Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας από τα ΜΜΕ, η αντίδρασή μου ήταν αστραπιαία. Δεν θα άφηνα τον εαυτό μου έρμαιο στις αστυνομικές-δικαστικές ορέξεις, δεν θα διαπραγματευόμουν την ελευθερία μου με κανέναν κυνηγό κεφαλών. Αποφάσισα λοιπόν να τραβήξω τον δύσκολο δρόμο της παρανομίας, ένα δρόμο που κράτησε σχεδόν 11 χρόνια. Αυτό το ταξίδι μου στην ελευθερία, τελείωσε το μεσημέρι της 4ης Αυγούστου του 2016, όπου με συνέλαβαν σε τυχαίο αστυνομικό μπλόκο στην περιοχή της Σπάρτης, πηγαίνοντας για διακοπές. Έτσι λοιπόν, ο επικίνδυνος κακοποιός που ακούει στο όνομα Μάριος Σείσίδης, αυτός ο ιδιαίτερα σκληρός τρομοκράτης, θα συλληφθεί άοπλος πηγαίνοντας να κάνει διακοπές !!! Με αυτόν τον τρόπο το ταξίδι μου στο δύσκολο δρόμο της παρανομίας θα λάβει τέλος απότομα, όπως ακριβώς και ξεκίνησε. Ένα ταξίδι που θα μείνει χαραγμένο για πάντα μέσα μου, καθώς μου χάρισε μεγάλες χαρές αλλά και λύπες, νίκες και ήττες.
Καθώς ο καιρός περνούσε και παρόλο που το κατηγορητήριο είχε ουσιαστικά καταρρεύσει, οι διώκτες μας δεν έλεγαν να αποδεχτούν την ήττα τους. Με συνεχόμενες διαρροές από την αντιτρομοκρατική προς τα γνωστά και πλήρως ελεγχόμενα δημοσιογραφικά τσιράκια, μας φωτογράφιζαν, άλλοτε ως μέλη ένοπλων οργανώσεων και άλλοτε ως δράστες μεγάλων ληστειών για τη δήθεν χρηματοδότηση του ‘’επαναστατικού ταμείου’’. Το αποκορύφωμα όλης αυτής της σεναριολογίας, αλλά κυρίως η εμμονή των διωκτικών αρχών να μας συλλάβουν, θα φέρει τα γεγονότα της 26/10/2009. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί θα ζητήσουν τη ‘’βοήθεια’’ του κόσμου για να μας εντοπίσουν, χρησιμοποιώντας τον κανιβαλισμό ως κίνητρο, επικηρύσσοντάς μας με το αστρονομικό ποσό των 600.000 ευρώ.
Την ίδια στιγμή που ο λαός βίωνε την λαίλαπα τον οικονομικών μέτρων, της ανεργίας και της φτώχειας, οι μηχανισμοί προσέφεραν απλόχερα 600.000 ευρώ σε όποιον μας κατέδιδε. Μια χυδαία κίνηση που θύμιζε εποχές άγριας δύσης, εμπνευστές της οποίας ήταν τα ανθρωποειδή που ακούνε στο όνομα Χρυσοχοΐδης και Παπακωνσταντίνου. Αποτελεί τίτλο τιμής η επικήρυξη μου από τα δύο αυτά ανδρείκελα, γιατί με στοχοποίησαν ως εχθρό τους, οι εχθροί του ελληνικού λαού. Αυτοί, που παρασημοφορήθηκαν ως πιστοί εκφραστές της κατασταλτικής πολιτικής των Αμερικάνων στη χώρα μας, αυτοί που πρώτοι συνέβαλαν στην εφαρμογή και επιβολή των μνημονίων, δηλαδή στην κοινωνική καταστροφή που ζούμε μέχρι σήμερα. Αυτοί οι προδότες και οι κοινοί εγκληματίες, χαρακτήρισαν εμένα και τους συντρόφους μου ως ληστές και τρομοκράτες, τολμώντας να μας επικηρύξουν. Όμως τελικά, είναι οι ίδιοι οι διώκτες μας εδώ και χρόνια επικηρυγμένοι από το λαό, και όχι εμείς που αγωνιζόμαστε στο πλευρό του.
Ο λαός γύρισε την πλάτη στους κυνηγούς μας, μη δίνοντας την παραμικρή πληροφορία για τον εντοπισμό μας, καθώς γνώριζε πολύ καλά, ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τρείς καταζητούμενους αναρχικούς. Γιατί γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης, ποιος επιβάλει τα μνημόνια, τη φτώχεια, την ανεργία, τους φόρους και ποιος απειλεί το σπίτι του με κατάσχεση. Γνωρίζει ότι ο αληθινός τρομοκράτης είναι το κεφάλαιο και το αστικό προσωπικό του.
Η προσπάθεια των μηχανισμών να με απομονώσουν από το λαό έπεσε στο κενό. Σε αυτό το σημείο, νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους δεκάδες ανθρώπους που μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους, είτε γνωρίζοντας την πραγματική μου ταυτότητα, είτε όχι. Επίσης, χαιρετίζω το κίνημα αλληλεγγύης, που πάνω από δέκα χρόνια ασχολείται με την υπόθεση μας, καθώς σε αυτό το κίνημα οφείλεται η κατάρρευση του μύθου των ‘’ληστών με τα μαύρα’’. Χωρίς την αταλάντευτη και μαχητική αλληλεγγύη, που έστησε τοίχο προστασίας, οι σχεδιασμοί των κατασταλτικών μηχανισμών θα είχαν επιτύχει.
Έτσι λοιπόν, στις 16 Δεκεμβρίου, καλούμαι να δώσω μια ακόμη μάχη, αυτήν τη φορά σε δικαστικό επίπεδο. Καλούμαι να δώσω ένα οριστικό τέλος σε αυτήν τη κακοστημένη υπόθεση. Μια αστυνομοδικαστική φούσκα που συντήρησαν τόσα χρόνια οι άνδρες της αντιτρομοκρατικής, μαζί με τους δημοσιογράφους τους. Θα σταθώ απέναντί τους για να υπερασπιστώ την όποια επιλογή έκανα στη ζωή μου. Κυρίως όμως, την επιλογή μου να δραστηριοποιηθώ στον ευρύτερο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο από την ηλικία των 15 ετών. Την επιλογή μου να βρεθώ σε συνελεύσεις, συγκεντρώσεις αλλά και πίσω από τα φλεγόμενα οδοφράγματα.
Ως αναρχικός αγωνιστής, δεν πρόκειται να κάνω καμιά ηθική και ιδεολογική έκπτωση στα πιστεύω μου, δεν θα κάνω ούτε μισό βήμα πίσω και δεν θα σκύψω το κεφάλι μου σε κανένα δικαστήριο, σε καμιά φυλακή, σε κανέναν ανθρωποφύλακα. Μέχρι το όραμα μου για την κοινωνική επανάσταση να γίνει πράξη. Μέχρι τη νίκη, μέχρι τη λευτεριά.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Μάριος Σεϊσίδης
Φυλακές Κορυδαλλού
Υ.Γ. Με υψωμένη τη γροθιά μου, στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους δεκάδες αιχμαλώτους συντρόφους-ισσες που βρίσκονται σε διάφορες φυλακές της χώρας. Σύντροφοι καλή δύναμη και καλή λευτεριά σε όλους. Τελειώνοντας δεν θα μπορούσα να μην στείλω τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου και να πω καλή δύναμη σε όλους-ες τους καταζητούμενους -ες συντρόφους-ισσες που συνεχίζουν το παράνομο ταξίδι τους στην ελευθερία.
Leave a Reply