ΕΙΣΗΓΗΣΗ 3η: Πολυμορφία της Αναρχικής δράσης
και Επαναστατική προοπτική
Επιχειρώντας να προσεγγίσουμε την πολυμορφία ανάμεσα στους εξεγερτικούς – επαναστατικούς κύκλους, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι οι αναλύσεις αυτής της έννοιας θα μπορούσαν να είναι όσες και οι «τάσεις» ή οι ομάδες που τους αποτελούν. Κάνοντας μια σχετικά απλή ανάγνωση της υπάρχουσας πολιτικής κατάστασης στον ελλαδικό αναρχικό χώρο, ίσως πολυμορφία θα ήταν ο πιο κοντινός πολιτικός όρος που θα την περιέγραφε. Αλλά, με σαφείς διαχωριστικές γραμμές στις πολιτικές διαφοροποιήσεις. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε, πώς σήμερα οι διαφορετικές αναλύσεις και πρακτικές θα μπορούσαν να συνθέσουν το παζλ της αναρχίας στις πιο δυναμικές εκφάνσεις της αντί να απομονώνουν η μια πολιτική θεώρηση την άλλη, όπως συμβαίνει στην πράξη. Και βέβαια, ενώ θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, πρέπει να τονίσουμε πως όσο ανήκει στις αναρχικές πρακτικές η έκδοση ενός βιβλίου και οι αφισοκολλήσεις, άλλο τόσο ανήκει ο ένοπλος αγώνας που κάποιοι σύντροφοι επιλέγουν ως μορφή επίθεσης. Δεν είναι μακριά οι εποχές πριν το Δεκέμβρη του 2008 και λίγα χρόνια μετά, που οι πρακτικές της αναρχίας αγκάλιαζαν όλο το φάσμα του αγώνα. Πορείες γειτονιάς, επιθετικές ή μη, σπασίματα καμερών, γκαζάκια και εμπρησμοί πολιτικών και οικονομικών στόχων, πολιτικές εκδηλώσεις, ληστείες από τους αναρχικούς κύκλους και ενέργειες από τις επαναστατικές ένοπλες οργανώσεις.
Σε μία περίοδο που η δυναμική του αναρχικού κινήματος το είχε αναγάγει σε εσωτερικό εχθρό του κράτους και ασύμμετρη απειλή, ήταν απολύτως φυσικό η εξουσία να αναβαθμίσει κι αυτή το οπλοστάσιο της έναντι των εξεγερτικών κύκλων. Να μην ξεχάσουμε την επί ένα μήνα καμένη Αθήνα, τις καταλήψεις σχολών και δημόσιων κτηρίων, τις καθημερινές πορείες, κεντρικές ή στα ΑΤ περιοχών, τις νυχτερινές επιθέσεις, τις πολιτικές παρεμβάσεις με κείμενα, αφίσες, σπρέι, τρικάκια, αλλά και τις μαζικές συνελεύσεις για την περαιτέρω χάραξη του αγώνα ή για την αντιμετώπιση θεμάτων που θεωρούνταν αιχμές από το σύνολο της αναρχίας και την κατά μέτωπο σύγκρουση, ανεξαρτήτως της πολιτικής ανάλυσης που έκανε ο καθένας.
Όπως αναφέραμε εξαρχής, η πολυμορφία έχει χρησιμοποιηθεί από πολλές πλευρές του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Εμείς, ενάντια στην κουλτούρα του εναλλακτισμού και κάποιες θεωρήσεις που αποκλείουν τα συγκρουσιακά μέσα και τον ένοπλο αγώνα ως μέσο πάλης, αντιλαμβανόμαστε την πολυμορφία ως εργαλείο για την όξυνση του αγώνα. Αφενός, επειδή αφορά στη σύνθεση ενός αναρχικού μωσαϊκού, στο πεδίο των διαφορετικών αντιλήψεων ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο με κοινό παρονομαστή την επαναστατική προοπτική. Αφετέρου, για να δημιουργηθεί ένα αρραγές μέτωπο αγώνα, το οποίο θα μεταχειρίζεται όλα τα διαθέσιμα μέσα για να πετύχει αυτόν τον σκοπό. Ένα μέτωπο, στο οποίο οι ομάδες και τα άτομα διατηρούν την αυτονομία τους και τέμνονται όπου αυτές το επιθυμούν, χωρίς να είναι απαραίτητο να ομοιογενοποιηθούν κάτω από μία κεντρική ιδέα.
Είναι γνωστό, ότι η επίθεση που δεχόμαστε έχει εισχωρήσει σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας μας. Επομένως, πέρα από κάθε δογματική/συγκεντρωτική αντίληψη του αγώνα (που έχει αποτύχει στο παρελθόν), προτάσσουμε ένα πολύμορφο επαναστατικό κίνημα, που θα απαντά συνεκτικά και δυναμικά σε όλες τις αιχμές που αναδεικνύει ο πόλεμος αυτός.
Προσπερνώντας αντιλήψεις, οι οποίες εκφράζονται από κομμάτι του χώρου και τοποθετούν τον ένοπλο αγώνα εκτός κινήματος, θεωρώντας τον πρωτοπορία, μη προσβάσιμο μέσο ή κατηγορώντας τον για φετιχισμό των όπλων, αναφερόμαστε σε ένα κίνημα που δεν απαρνείται το ένοπλο μέρος του, όχι μόνο γιατί αποτελεί οργανικό κομμάτι του, αλλά κυρίως γιατί θέλει να οργανωθεί σ’ αυτή τη βάση, ξεπερνώντας τη συνωμοτικότητα, ως πρόπλασμα ενός αγώνα που χρειάζεται να διεξαχθεί συλλογικά, ώστε να έρθει σε υλική αντιπαράθεση με το «υπάρχον».
Μην κάνοντας ούτε βήμα πίσω από αυτή τη θέση, πιστεύουμε ακράδαντα, πως η πολυμορφία μέσων και απόψεων είναι ζωτικός παράγοντας για να προχωρήσει το ανταγωνιστικό κίνημα και να πετυχαίνει τους στόχους του. Το ζητούμενο λοιπόν, είναι να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο όπου οι θεωρήσεις θα δράσουν βάσει των σημείων που τις ενώνουν αντί να αναδείξουν τη διαφορετικότητα τους.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι και ο Μαύρος Δεκέμβρης, του οποίου το περιεχόμενο, κατά τη γνώμη μας συμπυκνώνεται στο κείμενο της πρωτοβουλίας αναρχικών για το Μαύρο Δεκέμβρη από το Ρέθυμνο: «Οι διαφορετικές πολιτικές καταβολές του κόσμου της αναρχίας είναι κάτι δεδομένο. Ο καθένας έχει τους δικούς του/της λόγους να αγωνίζεται και πρέπει να βρει τους κατάλληλους τρόπους να εκφράσει τα αναρχικά προτάγματα με το λόγο και τη δράση του/της. Για να γίνουμε όμως πραγματικά επικίνδυνοι πρέπει εκτός από τη διαφορετικότητα να μπορούμε να αναγνωρίζουμε τη ομοιότητα μεταξύ μας. Χωρίς να περιχαρακωνόμαστε σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και αφορισμούς, να αναγνωρίζουμε τη σημασία και τη συμβολή όλων των αντιλήψεων και πρακτικών, από τις πιο «μετριοπαθείς» μέχρι τις πιο σκληροπυρηνικές».
Η παραπάνω εισήγηση δεν αποτελεί μία εκτενή παρουσίαση της πολυμορφίας, αλλά αποσκοπεί στο να ανοίξει ένας διάλογος πάνω σε μία έννοια, η οποία, όπως διαπιστώσαμε έχει πολλές προεκτάσεις και διαφορετικές ερμηνείες αν και σίγουρα μπορεί να αποτελέσει έναν τρόπο οργάνωσης του επαναστατικού κινήματος.
Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές
Συνεχής αποδόμηση
Leave a Reply