Το DNA της εξουσίας

Ποτέ δεν τρέφαμε αυταπάτες για τον ρόλο του κράτους και της εξουσίας, ανεξάρτητα από το πολιτικό προσωπικό που αναλαμβάνει τη διαχείριση τους. Έτσι, αντιλαμβανόμαστε τη συνέχεια του κράτους και τον ρόλο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ως εχθρικό εκ των προτέρων. Δεν θεωρούμε ότι μπορεί να υπάρξει ήπια διαχείριση ή μεγαλύτερη ανοχή σε ζητήματα καταστολής του «εσωτερικού» εχθρού από την πλευρά του κράτους. Η νέα κυβέρνηση το έχει αποδείξει τόσο με την αντιμετώπιση των κοινωνικών αγώνων όσο και σε μία σειρά υποθέσεις καταστολής, φίμωσης και απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων.

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την έναρξη της απεργίας πείνας ( 2 Μάρτη 2015) με τη συμμετοχή σχεδόν του συνόλου των πολιτικών κρατουμένων, μία απεργία πείνας με αμιγώς πολιτικά αιτήματα, η οποία ήταν η πρώτη κινητοποίηση σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο που ήρθε σε ευθεία σύγκρουση με την αριστερή διαχείριση της εξουσίας που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη.

Ένας αγώνας που αποκάλυψε μια ώρα αρχύτερα το πρόσωπο της νεοσυσταθείσας κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας εξαπολύει ένα πόλεμο φθοράς ενάντια στους απεργούς, με κάποιους από αυτούς να φτάνουν στο όριο ζωής και θανάτου, συλλαμβάνει δεκάδες αλληλέγγυους έξω από την κατάληψη της πρυτανείας και τελικά εισβάλλει στην πρυτανεία, καταπατώντας το άσυλο, εκκενώνοντας την κατάληψη και συλλαμβάνοντας τους καταληψίες.

Συνέχεια αυτής της τακτικής της αριστερής κυβέρνησης  υπήρξε και η διαχείριση της μερικής ικανοποίησης των αιτημάτων των απεργών πείνας, που με νομικά τερτίπια, ακόμα και κάποιες από αυτές τις κατακτήσεις τις κατέστησαν ουσιαστικά ανενεργές, όπως το αίτημα της άμεσης απελευθέρωσης του Σ. Ξηρού, ή τη διάταξης για τη λήψη γενετικού υλικού. Διάταξη που μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «η υποχρεωτικότητα αυτή όμως δεν πρέπει να φθάνει σε σημείο που να προσβάλλει σοβαρά την προσωπικότητα του ατόμου», το κουρέλιασμα του οποίου είδαμε να υλοποιείτε στο πρόσωπο του συντρόφου Παναγιώτη Ασπιώτη, ο οποίος βασανίστηκε επανειλημμένα στα κρατητήρια στο Μεταγωγών της Π. Ράλλη, από τα καθάρματα της αντιτρομοκρατικής, ώστε να του αποσπάσουν βίαια DNA.

Γεγονός που δεν μας εκπλήσσει καθώς εντάσσεται σε μία σειρά γεγονότων που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα στην ίδια κατεύθυνση, όπως η εκδικητική δίωξη συγγενών πολιτικών κρατουμένων και οι πρωτόγνωροι περιοριστικοί όροι που επιβλήθηκαν στην Αθηνά Τσάκαλου (εξορία στο νησί της Σαλαμίνας) και στην Εύη Στατήρη που η φυλακή της διευρύνθηκε κατά ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο. Επιπρόσθετα, η μη χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας που διεκδίκησε και κέρδισε ο Ν. Ρωμανός, μετά από απεργία πείνας, καθώς και η μη χορήγηση αδειών στον Δ. Κουφοντίνα παρόλο που εδώ και χρόνια τη δικαιούται. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η λογική της άρνησης αυτών των αδειών, η οποία επί της ουσίας ανοίγει τον δρόμο για αναζήτηση δηλώσεων μετανοίας φυλακισμένων αγωνιστών, αφού και στις δύο περιπτώσεις η απαγόρευση έχει την κοινή συνισταμένη το ότι αυτοί οι πολιτικοί κρατούμενοι συνεχίζουν με πολιτικά κείμενα τους να στηρίζουν επαναστατικές οργανώσεις και ενέργειες που στρέφονται ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

Τα παραπάνω αποτελούν μία εικόνα από το μέλλον καθώς πολλοί πολιτικοί κρατούμενοι σε σύντομο χρονικό διάστημα συμπληρώνουν τον απαιτούμενο χρόνο είτε για άδειες, είτε για την παραπομπή τους σε συμβούλια που καλούνται να αποφασίσουν για την υπό όρους απόλυσή τους. Το μήνυμα είναι σαφές. Η μεταμέλεια και η σιωπή θα επιβραβεύονται από το κράτος.

Συνεχίζοντας, η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’, συνοδεύτηκε από την εξαγγελία της δημιουργίας ειδικών πτέρυγων υψίστης ασφαλείας μέσα σε φυλακές για «επικίνδυνους» κρατούμενους. Ένα μέτρο που υλοποιείται στην υπόγεια πτέρυγα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού με επιπλέον μέτρα ασφαλείας, όπως η εφαρμογή πανοπτικού υπερελέγχου, η 24ωρη παρακολούθηση, η απαγόρευση επισκεπτηρίων (όπως πχ στον σύντροφο Ν. Μαζιώτη), σε μία προσπάθεια πολιτικής απομόνωσης των κρατουμένων.

Ένα άλλο μέτρο για να επιτευχθεί η πολιτική -και όχι μόνο-απομόνωση είναι και η διασπορά των κρατουμένων σε διάφορες απομακρυσμένες φυλακές μακριά από συγγενικά και συντροφικά πρόσωπα.

Όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν σε μία ακόμη μεγαλύτερη ένταση της καταστολής απέναντι στους διεκδικητικούς αγώνες που αναπτύσσονται αυτήν την περίοδο, ενάντια στα μέτρα που επιβάλλονται από το τρίτο μνημόνιο και υλοποιούνται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι επιτακτική ανάγκη να δούμε την αλληλεγγύη, όχι από τη σκοπιά της δική μας άμυνας απέναντι στην επίθεση του κράτους, αλλά σαν τη δική μας αντεπίθεση που στόχο θα έχει την όξυνση του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Ένα κίνημα οφείλει να έχει τη συνείδηση πως η υπεράσπιση των αιχμαλώτων του, των πολιτικών κρατούμενων, είναι πρωταρχικό αξίωμα ζωτικής σημασίας για την ίδια του την ύπαρξη και την εξέλιξή του.

Άμεση κατάργηση των τρομονόμων

Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους

Διαρκής αγώνας μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους

 τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές